Stress factor : 100000000000
Wat een week.. Het begon al goed met op zondagavond een mooi sneeuwtapijt. Gelukkig bleef dat niet lang liggen en was alles weer normaal tegen maandagochtend. Wel, maandagmiddag eigenlijk. Ik had pas in de namiddag les dus ik kon genieten van wat uitslapen. Toch wel welkom want ik merk dat alles zwaarder begint door te wegen.
De lessen waren allemaal rustig en interessant. Op woensdag kregen we een gastspreker over het Prader-Willi syndroom, en dat al voor de tweede keer. Ik had nog nooit van deze aandoening gehoord en vroeg me dan ook meteen af of ik de enige was. Alle Ieren leken dit toch goed te kennen... Gelukkig zaten er ook nog andere erasmus studenten in deze les, van Denemarken. Ik vroeg hen of zij hier al mee te maken gehad hadden, maar ook zij kwamen uit de lucht gevallen. We concludeerden dan maar dat dit een typisch Iers syndroom is (voor zoverre dat dat kan...) en wat blijkt.. De wereldwijde cijfers geven aan dat Prader-Willi voorkomt bij 1 op de 30 000 mensen, maar in Ierland komt het voor bij 1 op de 10 000 mensen. Duidelijk iets speciaals met die Ieren!
Deze week was echter ook stressy, omdat ik nog steeds weinig duidelijkheid had over de taken die ik moest inleveren voor bepaalde vakken. Ik denk dat ik daarom ook zo moe was heel de tijd. Het is geen fijn gevoel om niet te weten wat je moet doen en ik wou ook niet thuis in de problemen komen met mijn hogeschool. Ik stond daarom bijna dagelijks aan het kantoor van Michael (de erasmus coördinator) en tegen woensdag kon hij mij eindelijk wat concrete informatie geven. Die lakse mentaliteit van de Ieren, het is soms een voordeel maar soms gaat het toch wel iets te ver ook. Eén ding is zeker, ik zal weten wat te doen in de komende weken.
Donderdag en vrijdag ging ik weer op stage. Ik heb daar in week 2 ook meteen mijn vaste taakjes gekregen. Knippen, plakken, sorteren, alle dingen die kunnen helpen waardoor de andere leerkrachten meer tijd hebben om met de materialen te werken. Mij hoor je absoluut niet klagen want zo krijg ik meer kansen om te zien hoe die materialen juist werken én ik zit in het midden van de kinderen! Op vrijdag was ik gewoon wat maskers aan het uitknippen zodat ze die vrij konden gebruiken, tot enkele kinderen mij bezig zagen en meteen ook een masker wilden maken. Op een gegeven moment zaten er wel 8 kinderen rond een tafeltje voor 4. Hectisch maar leuk! Wat een voldoening gaf het ook om hen de maskers zien mee te nemen naar huis en dan buiten te wandelen met het masker op om hun mama of papa te doen schrikken. Echt zàlig!
Ik heb de juiste periode van stage gekozen want de kinderen leren deze weken over Ierland en over St. Patricksday. Goed voor mij, want daar weet ik zelf nog maar amper iets over! Het is echt fascinerend om te heel de klas in de Ierse kleuren te zien. Ook zijn alle kinderen enorm enthousiast dus dat geeft een extra boost. Het is fijn om zo enkele dagen stage te mogen volgen, maar ik mis toch het echt zelf doen vooral. Het kriebelt om met die kinderen zelf aan de slag te gaan en om suggesties te doen voor leuke activiteiten, maar ik ben hier om te leren en te observeren. Ik zeg niet dat ik dat niet zou mogen doen, maar ik moet onthouden dat ik weinig ken van Montessori en dat het bij ons meer spelen is dan echt leren zoals ze hier doen. Daarom doe ik het toch maar niet. :)
Gisteren en vandaag heb ik wat gestudeerd, want volgende week woensdag heb ik een multiplechoice examen. Ik dacht dat ik slecht geïnformeerd was toen ik vorige week niet wist wat ik allemaal moest kennen, maar in de whatsappgroep van de klas komen tot op dit moment nog vragen binnen van mensen die niet eens wisten dat het een examen was... Toch oké bezig dan! Ik heb nog enkele dagen om meer te studeren en ik zal mijn tijd goed kunnen gebruiken want ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Het zal wel goed komen zeker?
Vandaag was ook de voorlaatste match van Ierland in de Six Nations tegen Frankrijk. De hele familie was hier, want de oudste zoon is vandaag jarig en ze deden een gezamenlijk verjaardagsfeestje voor ons. We keken dus eerst naar de rugby. Gelukkig speelde Ierland beter dan in de vorige wedstrijden, want die waren blijkbaar rampzalig. Frankrijk had het moeilijk en kon bijna nooit de bal veroveren in de eerste helft. Iedereen was euforisch, zo moest Ierland altijd spelen! Ze wonnen dan ook de match, maar niet met de overweldigende score dat iedereen verwacht had. Ze waren toch enorm trots op hun team en de sfeer voor de rest van de avond was gezet!
Nu is het tijd om te gaan slapen. Volgende week vertel ik jullie of dat het leven anders aanvoelt als een 22-jarige. (Spoiler alert : Ik denk van niet.)
Cheers!
Ellen
De lessen waren allemaal rustig en interessant. Op woensdag kregen we een gastspreker over het Prader-Willi syndroom, en dat al voor de tweede keer. Ik had nog nooit van deze aandoening gehoord en vroeg me dan ook meteen af of ik de enige was. Alle Ieren leken dit toch goed te kennen... Gelukkig zaten er ook nog andere erasmus studenten in deze les, van Denemarken. Ik vroeg hen of zij hier al mee te maken gehad hadden, maar ook zij kwamen uit de lucht gevallen. We concludeerden dan maar dat dit een typisch Iers syndroom is (voor zoverre dat dat kan...) en wat blijkt.. De wereldwijde cijfers geven aan dat Prader-Willi voorkomt bij 1 op de 30 000 mensen, maar in Ierland komt het voor bij 1 op de 10 000 mensen. Duidelijk iets speciaals met die Ieren!
Deze week was echter ook stressy, omdat ik nog steeds weinig duidelijkheid had over de taken die ik moest inleveren voor bepaalde vakken. Ik denk dat ik daarom ook zo moe was heel de tijd. Het is geen fijn gevoel om niet te weten wat je moet doen en ik wou ook niet thuis in de problemen komen met mijn hogeschool. Ik stond daarom bijna dagelijks aan het kantoor van Michael (de erasmus coördinator) en tegen woensdag kon hij mij eindelijk wat concrete informatie geven. Die lakse mentaliteit van de Ieren, het is soms een voordeel maar soms gaat het toch wel iets te ver ook. Eén ding is zeker, ik zal weten wat te doen in de komende weken.
Donderdag en vrijdag ging ik weer op stage. Ik heb daar in week 2 ook meteen mijn vaste taakjes gekregen. Knippen, plakken, sorteren, alle dingen die kunnen helpen waardoor de andere leerkrachten meer tijd hebben om met de materialen te werken. Mij hoor je absoluut niet klagen want zo krijg ik meer kansen om te zien hoe die materialen juist werken én ik zit in het midden van de kinderen! Op vrijdag was ik gewoon wat maskers aan het uitknippen zodat ze die vrij konden gebruiken, tot enkele kinderen mij bezig zagen en meteen ook een masker wilden maken. Op een gegeven moment zaten er wel 8 kinderen rond een tafeltje voor 4. Hectisch maar leuk! Wat een voldoening gaf het ook om hen de maskers zien mee te nemen naar huis en dan buiten te wandelen met het masker op om hun mama of papa te doen schrikken. Echt zàlig!
Ik heb de juiste periode van stage gekozen want de kinderen leren deze weken over Ierland en over St. Patricksday. Goed voor mij, want daar weet ik zelf nog maar amper iets over! Het is echt fascinerend om te heel de klas in de Ierse kleuren te zien. Ook zijn alle kinderen enorm enthousiast dus dat geeft een extra boost. Het is fijn om zo enkele dagen stage te mogen volgen, maar ik mis toch het echt zelf doen vooral. Het kriebelt om met die kinderen zelf aan de slag te gaan en om suggesties te doen voor leuke activiteiten, maar ik ben hier om te leren en te observeren. Ik zeg niet dat ik dat niet zou mogen doen, maar ik moet onthouden dat ik weinig ken van Montessori en dat het bij ons meer spelen is dan echt leren zoals ze hier doen. Daarom doe ik het toch maar niet. :)
Gisteren en vandaag heb ik wat gestudeerd, want volgende week woensdag heb ik een multiplechoice examen. Ik dacht dat ik slecht geïnformeerd was toen ik vorige week niet wist wat ik allemaal moest kennen, maar in de whatsappgroep van de klas komen tot op dit moment nog vragen binnen van mensen die niet eens wisten dat het een examen was... Toch oké bezig dan! Ik heb nog enkele dagen om meer te studeren en ik zal mijn tijd goed kunnen gebruiken want ik heb geen idee wat ik moet verwachten. Het zal wel goed komen zeker?
Vandaag was ook de voorlaatste match van Ierland in de Six Nations tegen Frankrijk. De hele familie was hier, want de oudste zoon is vandaag jarig en ze deden een gezamenlijk verjaardagsfeestje voor ons. We keken dus eerst naar de rugby. Gelukkig speelde Ierland beter dan in de vorige wedstrijden, want die waren blijkbaar rampzalig. Frankrijk had het moeilijk en kon bijna nooit de bal veroveren in de eerste helft. Iedereen was euforisch, zo moest Ierland altijd spelen! Ze wonnen dan ook de match, maar niet met de overweldigende score dat iedereen verwacht had. Ze waren toch enorm trots op hun team en de sfeer voor de rest van de avond was gezet!
Nu is het tijd om te gaan slapen. Volgende week vertel ik jullie of dat het leven anders aanvoelt als een 22-jarige. (Spoiler alert : Ik denk van niet.)
Cheers!
Ellen
Reacties
Een reactie posten