Week two already?!
Hallo iedereen,
Time flies when you're having fun, zeggen ze wel eens. Wel, dat heb ik zelf ondervonden. Het is gek hoe snel de tijd hier gaat. Ik ben al twee weken hier. Twee weken, dat lijkt heel lang maar tegelijkertijd voelde het ook aan als slechts een paar dagen.
Vorige week postte ik mijn eerste blog. Wat was ik verrast door het aantal mensen die in mijn verhaal geïnteresseerd zijn. Ik vind het echt leuk om al die berichtjes en reacties te krijgen!
Op maandag was het echter weer back to reality, met opnieuw 3 stevige lessen op het programma. Toen ik het klaslokaal binnen wandelde op maandagochtend had ik meteen door dat er iets anders was. Iedereen keek naar mij, alsof het opnieuw mijn eerste dag was. Ik wandelde naar mijn vaste plek in de klas (wel, niet echt vast, maar je kent dat wel, mensen zijn gewoontedieren en die zetten zich altijd op ongeveer de zelfde plek), om daar meteen te horen dat er nog een erasmusstudente was aangekomen van België. Alexandra, dat is haar naam. Meteen werd ik voorgesteld aan haar. Een meisje uit Aalst. De leerkracht van de eerste les vroeg ook meteen waar dat lag in België. Alexandra keek naar mij met een vragende blik. Op dat moment wou ik dat ik beter had opgelet tijdens de lessen aardrijkskunde, want dat moest ik even opzoeken. Gelukkig had ik mijn eerste indruk al gemaakt!
Tijdens de eerste les van maandag mochten we aan de slag gaan met het montessori materiaal. Dit staat in het klaslokaal en daarmee mochten we gewoon oefenen. Een hele les lang, oefenen. Ik spendeerde het meeste van mijn tijd toch nog aan vragen stellen, want ik sta enkele jaren achter op de medestudenten. Tegelijkertijd probeerde ik ook Alexandra uit te leggen wat ze gemist had. Hierdoor kon ik zelf ook nog wat oefenen. Ik vond het super om met al die materialen te werken, maar de moeilijkheidsgraad voor de kinderen is toch wat anders dan in België. Hier in het Montessori onderwijs leren kinderen tussen 3 j. en 5 j. al tellen tot 1 000. Meer zelfs, ze leren er al mee rekenen. Optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, niets is te veel gevraagd. Dat zou je bij ons niet moeten proberen. Door het materiaal dat ze aanbieden lijkt het ook allemaal vele makkelijker. Oh, je moet 1 240 x 3 doen? Oke, dan neem je 3 x een 1 000 kubus, 3 x een 200 plak, 4 keer een staaf van 10 en 3 x nul eenheden. Wat heb je dan liggen? Dat is 1 240 x 3. Simpel toch?
In het vak "national and international ECEC policy" leren we over onderwijssystemen in verschillende landen. We begonnen bij Ierland. Hoewel dit door de meesten in de klas waarschijnlijk gekend zal geweest zijn, vond ik dit super interessant. Zo leerde ik dat Ierland way ahead was op vlak van inclusief onderwijs. Wij maakten die overstap slechts enkele jaren terug, maar zij doen dit al meer dan 10 jaar. Ook leerde ik hoe Montessori in Ierland terecht gekomen is. Allemaal dingen die ik niet wist, maar toch heel graag wilde weten. Op woensdag hadden we die les opnieuw, maar over de onderwijssystemen in Europa. Zo zagen we het onderwijssysteem van Duitsland, waar kinderen extreem zelfstandig worden opgevoed. Natuurlijk werd er daar onmiddellijk de link gelegd naar België. De leerkracht wou dan ook graag weten hoe het bij ons zat. Ik had me mooi op voorhand voorbereid, om uitleg te geven over de lagere school in België. Maar ik was even vergeten dat ik in de klas zit die leert over kinderen tussen 3-5 jaar. Kleuterschool dus... Gelukkig studeert Alexandra voor kleuterjuf en kon zij wel de meeste vragen specifiek over kleuters beantwoorden!
Als laatste les van deze week kregen we een gastspreker. Een vrouw die een dochter heeft met het Prader-Willi syndroom. Daar had ik nog nooit van gehoord. Na wat uitleg van de spreekster kon ik dit besluiten : Het Prader-Willi syndroom is een aangeboren ziekte. Enkele kenmerken zijn spierzwakte, onbedwingbare eetlust en een aantal verschillende uiterlijke kenmerken. Ze ging ons in één van de komende weken meer komen vertellen over het syndroom, maar nu focuste ze op hoe het beleid in Ierland haar beïnvloedde als moeder van een mindervalide kind. Toen moest ik toch wel even goed opletten. Maar het was zeker en vast super interessant!
Tijdens de rest van de week heb ik wat rondgehangen in het huis, gesprekken gehad met de familie hier, kennis gemaakt met de lokale specialiteit "Chipper", een gezellige filmavond gehad met Savannah, en nog veeeel meer.
Morgen start al weer een nieuwe week, waarin ik me heb voorgenomen om wat dingen te gaan bekijken op mijn vrije dagen. Hopelijk lukt me dat ook effectief ;-)
Cheers!
Ellen
Time flies when you're having fun, zeggen ze wel eens. Wel, dat heb ik zelf ondervonden. Het is gek hoe snel de tijd hier gaat. Ik ben al twee weken hier. Twee weken, dat lijkt heel lang maar tegelijkertijd voelde het ook aan als slechts een paar dagen.
Vorige week postte ik mijn eerste blog. Wat was ik verrast door het aantal mensen die in mijn verhaal geïnteresseerd zijn. Ik vind het echt leuk om al die berichtjes en reacties te krijgen!
Op maandag was het echter weer back to reality, met opnieuw 3 stevige lessen op het programma. Toen ik het klaslokaal binnen wandelde op maandagochtend had ik meteen door dat er iets anders was. Iedereen keek naar mij, alsof het opnieuw mijn eerste dag was. Ik wandelde naar mijn vaste plek in de klas (wel, niet echt vast, maar je kent dat wel, mensen zijn gewoontedieren en die zetten zich altijd op ongeveer de zelfde plek), om daar meteen te horen dat er nog een erasmusstudente was aangekomen van België. Alexandra, dat is haar naam. Meteen werd ik voorgesteld aan haar. Een meisje uit Aalst. De leerkracht van de eerste les vroeg ook meteen waar dat lag in België. Alexandra keek naar mij met een vragende blik. Op dat moment wou ik dat ik beter had opgelet tijdens de lessen aardrijkskunde, want dat moest ik even opzoeken. Gelukkig had ik mijn eerste indruk al gemaakt!
Tijdens de eerste les van maandag mochten we aan de slag gaan met het montessori materiaal. Dit staat in het klaslokaal en daarmee mochten we gewoon oefenen. Een hele les lang, oefenen. Ik spendeerde het meeste van mijn tijd toch nog aan vragen stellen, want ik sta enkele jaren achter op de medestudenten. Tegelijkertijd probeerde ik ook Alexandra uit te leggen wat ze gemist had. Hierdoor kon ik zelf ook nog wat oefenen. Ik vond het super om met al die materialen te werken, maar de moeilijkheidsgraad voor de kinderen is toch wat anders dan in België. Hier in het Montessori onderwijs leren kinderen tussen 3 j. en 5 j. al tellen tot 1 000. Meer zelfs, ze leren er al mee rekenen. Optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, niets is te veel gevraagd. Dat zou je bij ons niet moeten proberen. Door het materiaal dat ze aanbieden lijkt het ook allemaal vele makkelijker. Oh, je moet 1 240 x 3 doen? Oke, dan neem je 3 x een 1 000 kubus, 3 x een 200 plak, 4 keer een staaf van 10 en 3 x nul eenheden. Wat heb je dan liggen? Dat is 1 240 x 3. Simpel toch?
In het vak "national and international ECEC policy" leren we over onderwijssystemen in verschillende landen. We begonnen bij Ierland. Hoewel dit door de meesten in de klas waarschijnlijk gekend zal geweest zijn, vond ik dit super interessant. Zo leerde ik dat Ierland way ahead was op vlak van inclusief onderwijs. Wij maakten die overstap slechts enkele jaren terug, maar zij doen dit al meer dan 10 jaar. Ook leerde ik hoe Montessori in Ierland terecht gekomen is. Allemaal dingen die ik niet wist, maar toch heel graag wilde weten. Op woensdag hadden we die les opnieuw, maar over de onderwijssystemen in Europa. Zo zagen we het onderwijssysteem van Duitsland, waar kinderen extreem zelfstandig worden opgevoed. Natuurlijk werd er daar onmiddellijk de link gelegd naar België. De leerkracht wou dan ook graag weten hoe het bij ons zat. Ik had me mooi op voorhand voorbereid, om uitleg te geven over de lagere school in België. Maar ik was even vergeten dat ik in de klas zit die leert over kinderen tussen 3-5 jaar. Kleuterschool dus... Gelukkig studeert Alexandra voor kleuterjuf en kon zij wel de meeste vragen specifiek over kleuters beantwoorden!
Als laatste les van deze week kregen we een gastspreker. Een vrouw die een dochter heeft met het Prader-Willi syndroom. Daar had ik nog nooit van gehoord. Na wat uitleg van de spreekster kon ik dit besluiten : Het Prader-Willi syndroom is een aangeboren ziekte. Enkele kenmerken zijn spierzwakte, onbedwingbare eetlust en een aantal verschillende uiterlijke kenmerken. Ze ging ons in één van de komende weken meer komen vertellen over het syndroom, maar nu focuste ze op hoe het beleid in Ierland haar beïnvloedde als moeder van een mindervalide kind. Toen moest ik toch wel even goed opletten. Maar het was zeker en vast super interessant!
Tijdens de rest van de week heb ik wat rondgehangen in het huis, gesprekken gehad met de familie hier, kennis gemaakt met de lokale specialiteit "Chipper", een gezellige filmavond gehad met Savannah, en nog veeeel meer.
Morgen start al weer een nieuwe week, waarin ik me heb voorgenomen om wat dingen te gaan bekijken op mijn vrije dagen. Hopelijk lukt me dat ook effectief ;-)
Cheers!
Ellen
Blij te lezen dat de tijd vliegt, een teken voor mij dat je op een goede plaats bent terecht gekomen.
BeantwoordenVerwijderenZo te horen toch wel in een zeer warme familie met een dochter die zeeeeeer veel gelijkenissen heeft met je.
Wat een toeval dat het andere meisje uit België Alexandra heet. (hahahaha)
Nu kan je ook nog eens Nederlands praten met je medestudenten uit België.
3 maanden alleen maar Engels praten is toch ni te doen hé.
Alléé op naar de derde week en tot volgende zondag.
Groetjes en kus
Tante Mia