Better late than never, right?
Oeps, deze week vergeten te bloggen. Dankjewel voor de vele berichtjes, alles is hier goed! Ik was het gewoon eventjes vergeten... Kan gebeuren he? ;-)
Vorige week was redelijk hectisch. Ten eerste moest ik mijn eerste echte paper inleveren, in het Engels dan nog wel. Ik had er al wel wat tijd aan gespendeerd tijdens de vakantie, maar het definitieve resultaat moest nog wat bijgewerkt worden. Gelukkig kon ik op hulp rekenen van de familie waarin ik woon. Ze hielpen mij met de grammatica en voegden wat moeilijke woorden toe, want zo moet dat in een paper! Wel stressy hoor, zo'n paper schrijven in het Engels. Gelukkig stelden ze me al gauw gerust door te zeggen dat hij er goed uit zag!
Dan een dagje terug rustig op de normale manier, met weer heel wat interessante lessen. Het blijft mij verbazen hoe vooruitstrevend Ierland is op vlak van inclusie. Ze zijn daar dan ook al jaren mee bezig en het is onmogelijk voor hun om het anders te zien. Echt knap. Daar kunnen wij als Belgen toch een voorbeeld aan nemen!
De nacht van woensdag op donderdag kon ik amper slapen... Mijn eerste dag stage stond voor de deur en daar geraken alleen al gaf me stress. Ik moest een tram nemen en dan een bus en dan nog eventjes te voet, helemaal alleen. Als ik de bus miste, was er pas een nieuwe een half uur later en zou ik dus gigantisch te laat zijn. Pf, allemaal niet goed voor de nachtrust hoor! Dus ik stond goed vroeg op zodat ik zeker op tijd was voor de bus, maar uitgeslapen was ik niet. Ik denk dat ik amper 5 uur geslapen had die nacht, puur van de zenuwen. Stresskip...
Ik kwam dan ook nog maar net op tijd aan op de plaats waar ik moest zijn. Ik schrok mezelf een bult toen ik zag dat de 'school' waar ik naartoe ging in een huis was. Gewoon een normaal huis zoals bij ons, maar dan met twee samengevoegde kamers die omgebouwd waren tot een klaslokaal. Ja hoor, deze school had maar 1 klas! Even wennen en vooral heel ongemakkelijk toen ik aanbelde bij een gewoon huis, maar dat is hier normaal, wisten ze mij al snel te vertellen.
De kinderen zaten met alle leeftijden samen in 1 klas. Zowel 3 jarigen als 5 jarigen, in één klas. Ze deden dezelfde activiteiten en hadden daar geen problemen mee. Het deed mij een beetje denken aan mijn eigen onthaalmoeder van vroeger, dus ik had wat moeite met het hele schoolse gebeuren er aan vast te koppelen.
Het was wel leuk om eindelijk weer wat tijd te spenderen met kinderen, want dat mis ik toch het meeste. Ik vond het echter wel vreemd hoe ze met de kinderen omgaan alsof ze mini-volwassenen zijn, die zelf beslissingen maken en die beslissingen gerespecteerd moeten worden. Dit werd mij al snel duidelijk toen een leerkracht vroeg om allemaal in de leeshoek te gaan zitten en enkele kinderen gewoon nee zeiden. Dat was oké. Het zou bij ons niet waar zijn.
In het weekend heb ik dan ook zo veel mogelijk uitgerust, want al die nieuwe indrukken hadden mij echt uitgeput. Voeg daar dan nog eens de stress voor het nieuwe bij, die van mijn schouders afviel en dan krijg je een lazy saturday! Op zondag wou ik vanalles gaan doen, zoals naar het winkelcentrum Dundrum gaan, maar het mocht niet zijn. Het begon te sneeuwen! En niet een klein beetje.. Al snel zagen alle daken wit. Dan maar binnen blijven en film kijken, met take away. Mij hoorde je niet klagen! ;-)
Deze week ga ik terug naar stage en heb ik weer gewoon les, maar op zondag organiseren ze voor mij en de oudste broer (die is op 10 maart jarig) een groot verjaardagsfeest voor het gezin. Super leuk! Hopelijk vergeet ik dan weer niet te bloggen... Stuur me gerust een berichtje als ik het vergeet ;-)
Cheers,
Ellen
Vorige week was redelijk hectisch. Ten eerste moest ik mijn eerste echte paper inleveren, in het Engels dan nog wel. Ik had er al wel wat tijd aan gespendeerd tijdens de vakantie, maar het definitieve resultaat moest nog wat bijgewerkt worden. Gelukkig kon ik op hulp rekenen van de familie waarin ik woon. Ze hielpen mij met de grammatica en voegden wat moeilijke woorden toe, want zo moet dat in een paper! Wel stressy hoor, zo'n paper schrijven in het Engels. Gelukkig stelden ze me al gauw gerust door te zeggen dat hij er goed uit zag!
Dan een dagje terug rustig op de normale manier, met weer heel wat interessante lessen. Het blijft mij verbazen hoe vooruitstrevend Ierland is op vlak van inclusie. Ze zijn daar dan ook al jaren mee bezig en het is onmogelijk voor hun om het anders te zien. Echt knap. Daar kunnen wij als Belgen toch een voorbeeld aan nemen!
De nacht van woensdag op donderdag kon ik amper slapen... Mijn eerste dag stage stond voor de deur en daar geraken alleen al gaf me stress. Ik moest een tram nemen en dan een bus en dan nog eventjes te voet, helemaal alleen. Als ik de bus miste, was er pas een nieuwe een half uur later en zou ik dus gigantisch te laat zijn. Pf, allemaal niet goed voor de nachtrust hoor! Dus ik stond goed vroeg op zodat ik zeker op tijd was voor de bus, maar uitgeslapen was ik niet. Ik denk dat ik amper 5 uur geslapen had die nacht, puur van de zenuwen. Stresskip...
Ik kwam dan ook nog maar net op tijd aan op de plaats waar ik moest zijn. Ik schrok mezelf een bult toen ik zag dat de 'school' waar ik naartoe ging in een huis was. Gewoon een normaal huis zoals bij ons, maar dan met twee samengevoegde kamers die omgebouwd waren tot een klaslokaal. Ja hoor, deze school had maar 1 klas! Even wennen en vooral heel ongemakkelijk toen ik aanbelde bij een gewoon huis, maar dat is hier normaal, wisten ze mij al snel te vertellen.
De kinderen zaten met alle leeftijden samen in 1 klas. Zowel 3 jarigen als 5 jarigen, in één klas. Ze deden dezelfde activiteiten en hadden daar geen problemen mee. Het deed mij een beetje denken aan mijn eigen onthaalmoeder van vroeger, dus ik had wat moeite met het hele schoolse gebeuren er aan vast te koppelen.
Het was wel leuk om eindelijk weer wat tijd te spenderen met kinderen, want dat mis ik toch het meeste. Ik vond het echter wel vreemd hoe ze met de kinderen omgaan alsof ze mini-volwassenen zijn, die zelf beslissingen maken en die beslissingen gerespecteerd moeten worden. Dit werd mij al snel duidelijk toen een leerkracht vroeg om allemaal in de leeshoek te gaan zitten en enkele kinderen gewoon nee zeiden. Dat was oké. Het zou bij ons niet waar zijn.
In het weekend heb ik dan ook zo veel mogelijk uitgerust, want al die nieuwe indrukken hadden mij echt uitgeput. Voeg daar dan nog eens de stress voor het nieuwe bij, die van mijn schouders afviel en dan krijg je een lazy saturday! Op zondag wou ik vanalles gaan doen, zoals naar het winkelcentrum Dundrum gaan, maar het mocht niet zijn. Het begon te sneeuwen! En niet een klein beetje.. Al snel zagen alle daken wit. Dan maar binnen blijven en film kijken, met take away. Mij hoorde je niet klagen! ;-)
Deze week ga ik terug naar stage en heb ik weer gewoon les, maar op zondag organiseren ze voor mij en de oudste broer (die is op 10 maart jarig) een groot verjaardagsfeest voor het gezin. Super leuk! Hopelijk vergeet ik dan weer niet te bloggen... Stuur me gerust een berichtje als ik het vergeet ;-)
Cheers,
Ellen
Reacties
Een reactie posten