Go on Lads!
Six nations, ik had er nog nooit van gehoord, maar hier in Ierland is het te vergelijken met de wereldbeker voetbal. Als ik het goed begrepen heb, is het een jaarlijks tornooi in rugby tussen zes teams, Engeland, Schotland, Ierland, Italië, Frankrijk en Wales. Aangezien Ierland de huidige kampioen is in dit tornooi, kan je je voorstellen hoe gigantisch populair dit is hier. En dit tornooi startte deze week. Hier, in Dublin.
Maar eerst moest er naar de les gegaan worden. Ik had tijdens vorige week de vraag gesteld of ik misschien toch observatie mocht doen in een Montessori school, gewoon om de realiteit ook eens te kunnen bekijken. Enkel observatie, geen opdrachten hier rond en ook niet meer 3 x een donderdag en een vrijdag. Kwestie van het voor mezelf interessant te houden en het niet als iets dat enkel voor punten is te aanzien. Deze week kreeg ik hiervoor groen licht. Alle details moeten nog worden besproken met de school in kwestie, maar ik zie het al volledig zitten. Een kijkje naar hoe Montessori hier wordt ingevuld in de klaspraktijk.
Ook kregen we deze week weer enkele gastsprekers over de vloer. Eéntje trok extra mijn aandacht. Een vrouw die kwam uitleg geven over epilepsie. Welke vormen er zijn? Hoe je ermee moet omgaan en hoe men in Ierland extra hulp voorziet. We kregen hierbij ook een boekje met extra informatie, dat ik zeker zal bijhouden voor de rest van mijn leven. Het geeft een goede inkijk op de aandoening en geeft een duidelijk stappenplan voor als het eens voorvalt. Het enige wat ik persoonlijk jammer vond, is dat ze niet meer inging op tips voor beginnende leerkrachten of in het algemeen de klaspraktijk. Maar leerrijk was het zeker!
Op dinsdag heb ik hoogstwaarschijnlijk de belangrijkste les geleerd sinds ik hier ben. Ik voelde mezelf al lekker zeker bij het nemen van de bus, dus stapte ik (waarschijnlijk) zonder goed te kijken, los de verkeerde bus op. Ik zette me neer en deed zoals altijd mijn oortjes in en begon wat youtube videos te kijken (want ja, wat doe je op een bus met gratis wifi??). Tot er plots wel heel veel mensen op mijn bus stapten.. Je moet weten, normaal zit er hoogstens nog 10 man op de bus tegen dat ik aankom in Leopardstown. Deze keer zat de bus vol! Ik besloot om toch eens snel mijn app te checken. Ja lap, ik zat helemaal aan de verkeerde kant... Snel stapte ik uit om dan mezelf te proberen oriënteren. (Ja, proberen.. Mijn gevoel voor oriëntatie is nooit echt top geweest. Thank God voor google maps!) Toen zag ik een herkenningspunt, een gigantisch bord met University College Dublin op. Daar had ik al wel mensen over horen praten! Na ongeveer 10 minuten zoeken en veel opzoekwerk vond ik dan toch een busstop waar ik een andere bus kon nemen. Na ongeveer 20 minuten zat ik op die bus. Dan moest ik nog alleen maar de luas (de lokale tram) nemen en was ik weer in Leopardstown. Dus na ongeveer een reis van 2 uur en een half, kwam ik thuis helemaal koud aan. Het was natuurlijk die dag weer de koudste dag van de week. Hoe kan het ook anders? Na enkele warme theetjes, kon ik er toch weer om lachen. Ik had weer wat sightseeing gedaan, he! ;-)
Woensdag, donderdag en vrijdag waren rustige dagen. Veel babbels, grappen en leuke momenten. Maar het beste moest nog komen.
Op zaterdag was de eerste match in de Six Nations. Ierland tegen Engeland... En als er 1 ding is dat ik ondertussen weet, is dat de Ieren niet willen verliezen tegen de Engelsen. Nooit. We gingen de match volgen in een lokale pub in het centrum. Die begon om 16u45. Wij dus al om 15u richting centrum, om toch maar een goed plekje te hebben. Eenmaal daar aangekomen waren er enkel nog maar staanplaatsen in de pub. Gelukkig zijn Ieren zo vriendelijk dat als je voor een grote man staat, ze je spontaan voor laten staan. Dat zou bij ons niet waar zijn... ;-) Hoewel ik er niet veel van snapte, merkte ik maar al te goed hoe hard ze hier opgaan in rugby. Meermaals werd er gezongen, geroepen of juist absolute stilte gevraagd. Net alsof die spelers hun echt konden horen. Het was dan ook echt een ramp toen ze bij het einde van de match dik verloren hadden. Dat hadden ze niet zien aankomen. Maar verliezen, dat is voor de Ieren geen reden om niet te gaan feesten! Alle pubs in het centrum zaten dan ook bomvol en ook alle clubs hadden lange wachtrijen. Hoewel het normaal niet zo druk is op zaterdag, het was matchday en dat alleen is reden genoeg om uit te gaan.
Na een leuke avond dansen en feestvieren was het toch weer tijd om richting Leopardstown te gaan. Toen wist ik al, dat het een rustige zondag ging worden. En wat blijkt? Dat is het inderdaad geworden.
Cheers!
Ellen
Maar eerst moest er naar de les gegaan worden. Ik had tijdens vorige week de vraag gesteld of ik misschien toch observatie mocht doen in een Montessori school, gewoon om de realiteit ook eens te kunnen bekijken. Enkel observatie, geen opdrachten hier rond en ook niet meer 3 x een donderdag en een vrijdag. Kwestie van het voor mezelf interessant te houden en het niet als iets dat enkel voor punten is te aanzien. Deze week kreeg ik hiervoor groen licht. Alle details moeten nog worden besproken met de school in kwestie, maar ik zie het al volledig zitten. Een kijkje naar hoe Montessori hier wordt ingevuld in de klaspraktijk.
Ook kregen we deze week weer enkele gastsprekers over de vloer. Eéntje trok extra mijn aandacht. Een vrouw die kwam uitleg geven over epilepsie. Welke vormen er zijn? Hoe je ermee moet omgaan en hoe men in Ierland extra hulp voorziet. We kregen hierbij ook een boekje met extra informatie, dat ik zeker zal bijhouden voor de rest van mijn leven. Het geeft een goede inkijk op de aandoening en geeft een duidelijk stappenplan voor als het eens voorvalt. Het enige wat ik persoonlijk jammer vond, is dat ze niet meer inging op tips voor beginnende leerkrachten of in het algemeen de klaspraktijk. Maar leerrijk was het zeker!
Op dinsdag heb ik hoogstwaarschijnlijk de belangrijkste les geleerd sinds ik hier ben. Ik voelde mezelf al lekker zeker bij het nemen van de bus, dus stapte ik (waarschijnlijk) zonder goed te kijken, los de verkeerde bus op. Ik zette me neer en deed zoals altijd mijn oortjes in en begon wat youtube videos te kijken (want ja, wat doe je op een bus met gratis wifi??). Tot er plots wel heel veel mensen op mijn bus stapten.. Je moet weten, normaal zit er hoogstens nog 10 man op de bus tegen dat ik aankom in Leopardstown. Deze keer zat de bus vol! Ik besloot om toch eens snel mijn app te checken. Ja lap, ik zat helemaal aan de verkeerde kant... Snel stapte ik uit om dan mezelf te proberen oriënteren. (Ja, proberen.. Mijn gevoel voor oriëntatie is nooit echt top geweest. Thank God voor google maps!) Toen zag ik een herkenningspunt, een gigantisch bord met University College Dublin op. Daar had ik al wel mensen over horen praten! Na ongeveer 10 minuten zoeken en veel opzoekwerk vond ik dan toch een busstop waar ik een andere bus kon nemen. Na ongeveer 20 minuten zat ik op die bus. Dan moest ik nog alleen maar de luas (de lokale tram) nemen en was ik weer in Leopardstown. Dus na ongeveer een reis van 2 uur en een half, kwam ik thuis helemaal koud aan. Het was natuurlijk die dag weer de koudste dag van de week. Hoe kan het ook anders? Na enkele warme theetjes, kon ik er toch weer om lachen. Ik had weer wat sightseeing gedaan, he! ;-)
Woensdag, donderdag en vrijdag waren rustige dagen. Veel babbels, grappen en leuke momenten. Maar het beste moest nog komen.
Op zaterdag was de eerste match in de Six Nations. Ierland tegen Engeland... En als er 1 ding is dat ik ondertussen weet, is dat de Ieren niet willen verliezen tegen de Engelsen. Nooit. We gingen de match volgen in een lokale pub in het centrum. Die begon om 16u45. Wij dus al om 15u richting centrum, om toch maar een goed plekje te hebben. Eenmaal daar aangekomen waren er enkel nog maar staanplaatsen in de pub. Gelukkig zijn Ieren zo vriendelijk dat als je voor een grote man staat, ze je spontaan voor laten staan. Dat zou bij ons niet waar zijn... ;-) Hoewel ik er niet veel van snapte, merkte ik maar al te goed hoe hard ze hier opgaan in rugby. Meermaals werd er gezongen, geroepen of juist absolute stilte gevraagd. Net alsof die spelers hun echt konden horen. Het was dan ook echt een ramp toen ze bij het einde van de match dik verloren hadden. Dat hadden ze niet zien aankomen. Maar verliezen, dat is voor de Ieren geen reden om niet te gaan feesten! Alle pubs in het centrum zaten dan ook bomvol en ook alle clubs hadden lange wachtrijen. Hoewel het normaal niet zo druk is op zaterdag, het was matchday en dat alleen is reden genoeg om uit te gaan.
Na een leuke avond dansen en feestvieren was het toch weer tijd om richting Leopardstown te gaan. Toen wist ik al, dat het een rustige zondag ging worden. En wat blijkt? Dat is het inderdaad geworden.
Cheers!
Ellen
Leuk om weer iets van je te mogen lezen.
BeantwoordenVerwijderenOp een verkeerde bus stappen niet te geloven!
Daar kan je waarschijnlijk nu eens goed mee lachen.
Groetjes ginder en tot volgende week
Tante Mia